Charroux

26 april 2018
St. Georges les Baillargeaux - Charroux
72 km.

Vanmorgen was ik blij dat ik wakker werd. Gisteravond om acht uur erin en vanmorgen om half zeven wakker. Ik slaap zelden zo lang. Ik kruip mijn tent uit en kijk verdwaasd de wereld in. Het is stik stervens koud en ik pak mijn spullen in terwijl ik het koffiewater aan heb gezet.
Iedereen is nog in diepe slaap als ik mijn eenvoudige doch voedzame ontbijt van ristenvla naar binnenwerk.

Om acht uur verlaat ik de poort en kan weer de wijde wereld in trekken.
Als eerste staat op het programma om me door Poitiers heen te wurmen. Als ik daar aankom is het natuurlijk weer spitsuur en ik slalom door het verkeer heen als een geboren fransman. Op sommige punten is het bloedlink maar ik red het zonder kleerscheuren.

Eenmaal het centrum achter gelaten te hebben wordt het gelijk rustiger en fiets door de uitgestrekte velden en landerijen. Heuveltje op, heuveltje af, geen probleem.

Ik rij van Poitiers via Vernon naar Chateau-Garnier langs kleine riviertjes en door heel pittoreske plaatsjes, een genot om te fietsen. De wind is gaan liggen en de windmolens staan stil. De temperatuur is zo rond de 20 gr. Langs de kant van de weg staan, zoals ik de tijd al heb gezien, de voorjaarsbloeiers te bloeien. Een prachtgezicht en ik probeer de verschillende soorten te detamineren, hetgeen me op een enkele uitzondering aardig lukt.

Om twaalf uur rij ik over een Romeins bruggetje en aan de andere kant is een pick-nick plaats. Ik gooi de fiets in de remmen en parkeer mijn fiets. De stilte overrompeld me, het enige wat ik hoor zijn de vogels en het ruisende water, geweldig dit is wat een mens nodig heeft.

Nadat ik mijn oude stokbrood met bijpassende conserven heb genuttigd moet ik helaas de reis weer voordzetten. Verder gaat het naar La Chapelle Baton en Charroux.
Onderweg zit ik te denken dat ik nog geen inkopen heb gedaan. Charroux is in principe mijn eindbestemming maar ik zou ook nog door kunnen rijden naar de volgende camping. Alleen dat is weer 21 km verderop.
Ik weet het effe niet, wat is verstandig.
Ik besluit dat de keuze bepaald wordt of ik warm kan eten in Charroux, het is al weer even geleden (6dagen) dat ik iets warms heb gegeten. Ik weet echter dat in Charroux niet veel is.

Als ik het dorp indraai zie ik het café waar ik de sleutel kan halen en aan de overzijde een brasserie waar je zou kunnen eten. Ik parkeer mijn fiets naast het terras en bestel een cappuccino. Op mijn vraag of ik ’s avonds zou kunnen eten wordt bevestigend geantwoord, ik ben om, ik blijf.

Aan de overzijde haal ik loop ik het andere café binnen en vraag of ik gebruik kan maken van het (spook) huis.
De man achter de bar kijkt me vragend aan en zegt op een nogal nonchalante troon “dat zou kunnen”…… hij vraagt of ik een pelgrimspaspoort hen en dat heb ik natuurlijk. Zwijgend haalt hij een bonnenboekje tevoorschijn en schrijft een bonnetje uit. € 6,00 zegt hij en is al weer druk bezig met andere dingen. Dat vraag ik nog een stempel in mijn paspoort, de man kijkt nog norser, en gaat op zoek naar zijn stempel. Hij kan hem natuurlijk niet vinden. Geeft niet zeg ik, komt morgen wel. Ondertussen bestel ik maar een pression want daar ben ik wel aan toe.
Als ik buiten op het terras zit komt hij alsnog naar me toe met het gevonden stempel.

Na mijn biertje rij ik naar het huis achter de kerk en ga naar binnen. Niets is binnen veranderd en ik kies een bed in een hoek naast het raam. Ik loop weer net als de vorige keer het hele huis door om te kijken of ik inderdaad wel de enige ben. Alles ziet er veilig uit. De ramen en deuren die ik zie zijn goed gesloten. Als ik mijn spullen heb uitgestald loop ik op mijn gemak het dorp in.

De ruïne van het uit de achtste eeuw daterende klooster is geopend en ik loop geïnteresseerd rond.
Het moet een geweldig groot gebouw zijn en ik herinner me dat hier het eerste concilie heeft plaatsgevonden, toch niet onbelangrijk, zeker in die tijd.
De stad moet dus een geweldig aanzien hebben gehad. Daar is nu niet veel meer van te merken. Wel leuk zijn de kleine straatjes, poortonderdoorgangen en oude gebouwen.

Ik doe nog wat boodschapjes voor morgen en strijk neer op een terras met mijn gezicht in de zon. Ik bestel een grote bier en strek mijn benen, wat kan het leven toch goed zijn.

Na nog een grote bier wordt het tijd om naar mijn onderkomen te gaan, anders wordt het te laat en het zonnetje is toch al verdwenen.
Na binnenkomst in het huis zie ik dat mijn fiets die ik in de gang heb gezet is verplaatst. Potjandosie, het zou toch niet…… Ik loop weer het huis door om te kijken of er niemand is…….
Plots wordt er op de deur geklop. Ik doe open en een oudere vrouw kijkt me ietwat boos aan.
“Le velo”, zegt ze, “ce net pas bon”. Ik weet natuurlijk waar het om gaat want de fiets moet in de berging verder op in de straat maar omdat ik de enige in het huis ben vond ik het wel zo gemakkelijk om hem in het gangetje te zetten.
Ik biedt excuses en zeg dat ik hem natuurlijk in de berging zal zetten. Terwijl we daar naar toe lopen zeg ik dat het huis geweldig is en dat ik hier vier jaar geleden ook al eens was. Langzaam begint het vrouwtje te ontdooien en ze begint vrolijk te beppen, ik heb ze, denk ik.
We lopen terug naar de ingang en ze wil me nog een rondleiding geven, ik zeg dat ik alles al gezien heb en geen gebruik zal maken van het aanwezige keukentje.
Als we afscheid nemen drukt ze me nog wel op het hart het gastenboek en een enquête in te vullen, tuurlijk doe ik dat, “ne pas de probleem”.

Als ze eindelijk weg ik kan ik snel douchen dit verhaal schrijven en me klaar maken voor het avondeten, ik barst van de honger.

Morgen gaat de reis weer verder en heb ik de laatste 100 plus km trip voor de boeg. Het gaat dan richting Le Bourg.

Het is koud in huis en mijn vingers zijn aan het verstijven. Tijd dus om dit verhaal af te ronden en te gaan eten. Tot morgen.