Roncesvalles

Donderdag, 6 september 2018

Saint Palais - Roncesvalles 63,5 km

Gisteravond compleet verzopen van de regen teruggekomen in ons onderkomen. We wisten dat het zou gaan regenen maar toch zijn we op goed geluk de stad ingegaan.

We hebben eerst wat rond gelopen en geëindigd aan een sta/zittafel bij een typisch Frans cafeetje. Na een paar versnaperingen besluiten we daar ook te eten en terwijl we zo zitten gaat de lucht toch wel erg te betrekken, het wordt donker en het gaat best wel waaien. En ja hoor al snel horen we de eerste onweersklap en gaat het regenen. Al snel volgen de klappen en flitsen elkaar in rap tempo op en een ieder, voor zover nog op straat zoekt een veilig heenkomen. Wij zitten droog onder het zonnescherm dus niets aan de hand. Als de frietjes en vlees op Baskische wijze bereid in onze buikjes zit gaat echter ook het zonnescherm doorregenen en al snel moeten we naar binnen vluchten, buiten regent het dan onvoorstelbaar hard. Na een half uur besluiten we toch de terugtocht maar te aanvaarden en Annet stelt nog voor een taxi te bellen. Dacht ik toch even niet, dat kleine stukje. We lopen met gezwinde spoed door de toch wel erg harde regen en op de eerste hoek zijn we al verzopen. Ik kijk Annet aan en zeg wijselijk maar niets. Allee hup..., we rennen door en na tien minuten staan we voor de poort van het klooster, we gaan snel naar binnen en staan nog even uit te hijgen. We hadden misschien toch beter hier kunnen eten.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan want vandaag een lange rit voor de boeg en we moeten de Pyreneeën over. Om zeven uur pakken we alles al in en gaan daarna naar de ontbijtzaal waar de refugebeheerder op ons zit te wachten met het ontbijt. Stokbroodje met jam en een warme bak koffie.

Om acht uur zijn we startklaar en nemen afscheid van het hartelijke en vriendelijke beheerders echtpaar. Na 500 mtr. moeten we echter al flink terugschakelen naar 1/1, want dan moeten we de eerste heuvel al weer op. Hijgend en puffend komen we boven, dit is een beetje te vroeg voor dit soort escapades.
En verder gaat het weer, heuveltje op heuveltje af. Na tien km komen we aan de route national die ons naar Saint Jean Pied de Port zal voeren. Veel verkeer op de weg maar die gaat gelukkig wijd om ons heen. Onderweg ontmoeten we nog wandelaars die we gisteren in Saint Palais hebben gezien en we maken nog een praatje.

Voor we Saint Jean Pied de Port binnen rijden doen we nog vlug wat boodschapjes en rijden vervolgens de drukte van het stadje binnen. Het is filerijden zo druk. Plots zie ik de bordjes naar de oude binnenstad. Hup handje naar links en gooi voor die fiets (brutaal mens heeft de halve wereld) , schuin de heuvel op en komen aan bij de poort van St. Jean. Iedereen maakt hier z'n fotootje, wij dus ook. Als je vervolgens door de poort loopt ( fietsen mag hier niet) waan je je in de middeleeuwen. Allemaal houten huisjes in oude straatjes met natuurstenen plaveisel. Het stikt hier van de toeristen en overal zijn terrasjes, winkeltjes en zijn kamers te huur, geweldig.

We komen aan bij de grote poort aan de rivier ( bekend uit de film "The Way") en ook hier maken we de bekende kiekjes. Vanaf het moment dat we lopend de stad zijn binnengelopen hebben we de aandacht van de toeristen. Ze zijn vnl. lopers gewend en onze fietsen trekken duidelijk hun aandacht. Ze staat ernaar te kijken en willen ermee op de foto. Kost wat, maar dan hebbie ook wat.....

We eten nog snel een broodje en dan wordt het toch echt tijd om de stad te verlaten en de beklimming van de Pyreneeën aan te vangen.
In het begin gaat het nog geleidelijk omhoog en kunnen we het aardig mannen zonder te stoppen. Nadat we de grens zijn gepasseerd wordt het echter anders, de ene haarspeldbocht na de ander volgt elkaar op en we moeten vechten voor elke hoogtemeter. Vanaf de grensovergang zijn we helemaal teruggeschakeld naar 1/1 en rijden zo rond de 5 á 6 km/uur. Als er een vrachtwagen langsrijdt is het uitkijken geblazen want door de voordrager rijdt het bij deze snelheid erg instabiel.
Geregeld stoppen we even om uit te blazen en bij te tanken, wat een hitte.

Als ik even voorop rij hoor ik een gil van achter, Annet heeft even niet opgelet en staat 45 gr schuin geparkeerd in de goot langs de weg en kan er niet uitkomen.
Gelukkig geen lichamelijk letsel en ik help haar weer de weg op, het is constant opletten geblazen.
Na 21 km constant met 8 á 9 % stijging te hebben gereden is de verlossing nabij, we komen aan bij het kerkje en het standbeeld van Ridder Roland. Het is er echter erg mistig en koud en we besluiten maar snel door te rijden, we gaan immers naar beneden.
We trekken onze jasjes aan want om met onze bezwete lichamen door de nevel naar beneden toe zoeven is niet verstandig.

Al gouw komen we langs het klooster van Roncesvalles en kijken hier heel even rond, het weer is echter dreigend geworden en we besluiten ook hier maar door te rijden. In een klein dorpje verderop kunnen we nog een warme kop koffie bemachtigen.

Als we op de camping aankomen zijn we niet de enige pelgrims. Voor het kantoortje staat een behoorlijk groepje te wachten. Na enige tijd hebben ook wij ons ingeschreven en kunnen ons tentje opzetten voordat het gaat regenen.
Vlug douchen en droge warme kleren aan, het zal ook wel een koude nacht gaan worden. Gezet in de opening van ons tentje nuttigen we enige alcoholische zaken aangevuld met chorizo en aanverwant spul, echt honger hebben we niet door de vermoeidheid, edoch eten moeten we toch.
Om negen uur gaat voor ons het licht uit en kunnen we genieten van onze welverdiende rust.